Kızımı gıdıkladığım zaman kahkahalara boğulması...
Her geçen gün o küçücük ağzından daha uzun cümlelerin dökülmesi...
Her akşam bizden ayrılmamak için "Ama uykum gelmedi" diye mızmızlanması...
Şımarık ağlaması esnasında ben gülmeye başlayınca, anında ağlamasının kahkahaya dönmesi...
Sokakta yürürken, "Burada elimi tutman gerekiyor" dediğim anlarda tabii ki, küçücük parmakları ile elimi tutması...
Biricik aşkımın kızım hakkında yazdıklarımı okuyunca, "Benim için hiçbir şey yazmadın" diyecek olması...
Beni mutlu ediyormuş.
Başkalarını mutlu ettiğin zaman gözlerinin içinde gördüğün parıltı, insanın kendini de mutlu ediyormuş. Doğruymuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder