Acaba ileri de geriye dönüp bakınca, şu dünyaya verdiğimiz/ verebildiğimiz tek şeyin çocuk/ çocuklar olduğunu mu göreceğiz?
Kötü birşey elbette değil, hayata umut katmak - her çocuk dünyanın değişebileceğine dair ileride sönükleşecek, belki ufacık bir kıvılcım haline gelecek ama da yine de başka ateşler yakarak nesilden nesile geçmeyi başaracak, ama yine de insanın beynini arada sırada ısırmaz mı rahatsız edici düşünceler?
Isırır, tırmalar ve hatta bazen cendereye sokup sıkar da sıkar!
O zaman bendeniz de arada sırada yazar, saçmalar! (Çocuk, yine de ayrı ve yine de şart!)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder